اشعار

حضرت صادق مگر فرزند پیغمبر نبود           یا مگـر ریـحــانــۀ صدّیـقۀ اطهــر نبود

با چه تقصیر و گنه بر خانه اش آتش زدند           اجــر نشــر دانــش او شعـلــۀ آذر نبـود

اجر و پاداش رسول و عترت مظلوم او           در دل شب حملــه بر بابُ الله اکبر نبود

نیمه شب کز خانه می بردند صاحب خانه را           بر روی دوشش عبا؛ عمامه اش بر سر نبود

از بـرای بردن مــولا کس از ابن ربـیع           سنگـدل تر، بی حـیاتر، بلکه ظالـم تر نبود

او پیاده می دوید و این به اسب خود سوار           گـوئیا در سیـنـۀ تنگـش نفس دیگر نبود

دیدن بابا در آن حالت پسـر را می کشد           خوب شد همـراه بابا موسیِ جعفـر نبود

از شرار زهر مثل شمع سـوزان آب شد           غیر تصویری به جا زآن نازنین پیکر نبود

پاره پاره قلبش از انگور زهر آلوده شد           از بنی العبّاس جز این شیعه را باور نبود

بعد عمری سوختن بر قلب او آتش زدن           این سـتـم بـالله روا بر آل پیـغـمبـر نبـود

میثم آن روزی که شد آن پیکـر پاکیزه دفن           محشر شهر مدینه کمتر از محـشر نبود

سیـنه لبـریـز شد آخـر ز شـرار جگـرم           می زنم آب بر این شعله زاشگ بصرم

شب و تنهایی و سجّاده و اشگ و من و یار           به چه تقـصیـر شکـسـتـنـد نمـاز سحرم

وقـتی از خـانه کـشیدند بُـرونم دل شب           نه عبا بود به دوش و نه عمّامه به سرم

کوه های غم عالم به سر دوش من است           با وجودی که خمیده است زپیری کمرم

من پیاده به روی اسب و سوار ابن ربیع           ضعف بر پا و عرق بر رخ همچون قمرم

تا نـهم جـای عصا دست روی شـانۀ او           کاش می بود به همراه در آن شب پسرم

شکــر لِلّه که دادی تو نجـاتـم ای زهــر           می برم شِکوه زمنصور به جدّ و پـدرم

آب گـردید تـنم چـون جگـر پـاک حسن           پـاره شد چـون بدن جدّ غـریبم جـگـرم

حبس در خانۀ خویش از ستم منصورم           برد در مقـتـلـشان خـصم ز پیش نظرم

قـبر بی شمع و چراغم به همه می گویند           من در این دورو زمان از همه مظلوم ترم

میثم از سوز دل و نظم جگر سوز بگو           که چه آمـد به سـر از فـرقـۀ بیـدادگرم

افتاده خـزان در چمن حضرت صادق            یثرب شده بیت الحزن حضرت صادق

افسـوس که از آتـش زهـر ستـم خصم            شـد آب تــمــام بـدن حـضـرت صادق

بـا لله قــسـم اهـل مـدیــنـه نـشـنــیـدنــد            جز حرف خدا از دهن حضرت صادق

افـسوس که دیگر عـرق مرگ نشسته            بر بـرگ گـل یـاسمن حضرت صادق

سر تا به قـدم گوـش شده شهـر مدیـنه            در آرزوی یک سخن حضرت صادق

جا دارد اگر در غـم آن پیکـر رنجور            خون گریه کند پیرهن حضرت صادق

مسموم شد از زهر، ولی زیر سم اسب            پـامـال نگــردیـد تـن حـضرت صادق

گردیـد در غصه به روی همگـان باز            شد بستـه چو بند کفن حضرت صادق

قـبر و حرم و زائر او هر سه غـریبند            در شهر و دیار و وطن حضرت صادق

(میثم) هـمه گـریـان حـسیـنـند اگر چه            گـریـنـد به یـاد مـحـن حضرت صادق

سال‌ها آب شدم سوخت ز پا تا به سرم           آخر ای زهر جفا شعله زدی بر جگرم
کشت منـصور ستـم پیـشـه ز بیداد مرا           کاش می‌کرد دمی شرم ز جـد و پـدرم

دلِ شب بـود که دشـمـن به سـرایـم آمد           بُـرد از خـانه برون وقت نمـاز سحـرم
ســال‌ها داغ بـنـی‌فـاطـمـه را مـی‌دیـدم           کس ندانست که یک عمر چه آمد به سرم
من جگرپارۀ زهرایم و باید به چه جرم           عـوض گـل جگــر پـاره بـرایش بـبرم
بـارهـا تـیــغ کـشیـدنـد پـی کـشـتـن من           بـارها سـیـل بـلا بـرد به مـوج خطـرم
دشمن آن لحظه که بر خانۀ من آتش زد           یـاد آمـد ز غــم مــادر نـیـکــو سیــرَم
دل شب خصم مرا برد به قصر منصور           یاد از بـزم یـزید آمد و از طشت زرم
میثم از تربت بی‌شمع و چراغم پیداست           که چـو جـد و پـدرم از همه مظلوم‌ترم

ای صداقت تا قیامت بنده ای از بندگانت           ای کـرامت سائـلی از سـائـلان آستانت

ای عـلـوم انـبـیـا و اولـیـا زیـر زبـانت           ای اساتـید جهان پیوسته مرهون بیانت

ای سـلام حـق به اجـداد تو و بر خـاندانت

جان جان عالمی، جان ها فدای جسم و جانت

نور داور، روح قرآن، رکن ایمان، عین دینی           چشم حق درکل عالم؛ دست حق در آستینی

صادق آل نـبی فـرزند ختـم الـمرسلینی           هـم زعـیم راستـانی؛ هم امام راستیـنی

کیستی تو کیستی تو، وجه رب العالـمینی

راستی خـیزد فـروغ راسـتی از داستانت

علم و دانش با بیان جان فزایت جان گرفته           صدق از نام امام صادقت عنوان گرفته

جن و انس ت در توسل دست بر دامان گرفته           هر که گیرد دامنت را دامن قرآن گرفته

پیش تر از بودن تو حق ز ما پیمان گرفته

تا بگیرم از تو فرمان، ای به فرمان انس وجانت

ای کمال دین که دین کامل شده در مکتب تو           با خدا هر روز تو، هر لحظۀ تو، هر شب تو

مهر، زانـوی ادب بنهاده نزد کوکب تو           عیسی مریم زند گل بوسه بر لعل لب تو

موسی عمران اسیر ذکر یارب یارب تو

انـبـیاء و اولیـا دل داده ی نطـق و بیانت
داشتی در سایۀ کـرسیّ درست بی شماره           هم مفضّل، هم اَبان، هم ابن نُعمان، هم زُراره

نام تو پاینده تر گردیده بعد از یک هزاره           کلّ دانش از چراغ تابناکت یک شراره

آسـمانی ها مطـیع حضرتت با یک اشاره

چون زمینی ها گدای صبح و شام آستانت

کیستی تو ای هزاران حاتم طایی فقیرت           دست هر شیخ کبیری در برِ طفل صغیرت

مرغ روح روهروان علم تا محشر اسیرت           سربلندان خاکسار وسرفرازان سربه زیرت

اهل دل را میدهد چشم بصیرت، بو بصیرت

ابن حـیّـان ها مفـضّل ها گـلی از بوستانت

آسمانی ها زمیـن بوسان ایـوان جـلالت           لاله ای چون شیخ طوسی غنچه کرده از نهالت

مجلسی ها پای بند مجلس قال و مقـالت           ابن شهر آشـوب ها گمگشتۀ شهر کمالت

سـرکـشان با ادعای علم و دانش پایمالت

عـالـمـان دهــر محـکـوم کـلاس امتحانت

نخل سرسبز کهنسال امامت کیست جز تو           خالق بخشنده را دست کرامت کیست جزتو

پیش سیل فتنه کوه راست قامت کیست جز تو           اسوۀ ایمان و صبر و استقامت کیست جز تو

صادق آل محـمد تا قـیامت کیست جز تو

ای صداقت پای بند و دست بوس خاندانت

ای نهان در سینۀ نورانیت دریای غم ها           زخم ها بر سینۀ مجروحت از تیر اِلَم ها

دیده از منصور دون در کثرت پیری ستم ها           عاجزند از وصف غم هایت زبان ها و قلم ها

با وجود آنکه دیدند از تو اعجاز و کرم ها

شعله افکندند از زهر ستم بر جسم و جانت

ای عزیز جان که شد پامال عمری عزت تو           نسل آدم تا ابد مرهون علم و حکمت تو

اشک مهدی ریخته هرشب به روی تربت تو           ای بقـیع بی چراغ تو کـتاب غربت تو

ای عیان تا صبح محشر درد و رنج و محنت تو

هم ز قبر بی چراغت هم ز قدر بی نشانت

کاش بودم خاک زیر پای زوّار بقـیعت           کاش بودم زائری در پشت دیوار بقیعت

کاش سوزم چون چراغی در شب تار بقیعت           کاش می گشتم چو مرغی دور گلزار بقیعت

کاش می شد قـسمتم هر سال دیدار بقیعت

کاش قـلـبم بود چاه درد و غم های نهانت

سالها درسینه بودی حبس، درد و سوز وآهت           سالها میریخت چون باران خون اشگ از نگاهت

بارها بردند جسم خسته سوی قتلگاهت           گرد ره بنشست بر رخسار زیباتر ز ماهت

نیمه شب آزارها آمد به جان، در بین راهت

رفت از کف بارها و بارها تاب و توانت

بس که دیدی ظلم و بیداد وستم ازخصم غافل           لحظه لحظه آب گشتی سوختی چون شمع محفل

نیمه های شب تو را بردند سوی قصر قاتل           سربرهنه، دست بسته، پای خسته، راه مشکل

بس که با یاد غمت دریای آتش داشت در دل

شعر«میثم» شعله شد سر زد ز قلب شیعیانت

پخش سبک

غم مدینه، با دل سرشته   ــــ     خاکش تر از اشک فرشته    ــــ   با اون غریبیش بازم بهشته
غریب امام صادق، غریب امام صادق ، غریب امام صادق ( ۲)

از در و دیوارش ــ  از گذارش  ــ  میاد شمیم   ــ   یاس پرپر

غروبهای سردش ــ  پــُر دردش  ــ  میاد صدای  ــ  آهِ حیــدر

غریب امام صادق، غریب امام صادق ، غریب امام صادق ( ۲)

*************************

دوباره غوغا ــ   دوباره محشر            افتاده شعله ــ به جون یک در

شکر خدا که ــ  نیامد اینبار           پشت در این خونه  یه مادر

غریب امام صادق، غریب امام صادق ، غریب امام صادق ( ۲)

پخش سبک

یــه مـدیــنـه، یــه بــقـــیـعِ،               یـه امــامی کــه حـــرم نـداره

   سینه زن ها، کسی نیست تا             روی قبرش یه دونه شمع بذاره

واویلا، واویلا ، واویلا ، یابن زهرا (۲)

غریب آقام، غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق (2)

*********************************

دل بی تـاب، دیـگـه شـد آب              که تو آفـتـاب نه سایه بانی داره

  نــه یــه خـادم، نــه یـه زائـر           نه کنارش یه روضه خوانی داره

واویلا، واویلا ، واویلا ، یابن زهرا (۲)

غریب آقام، غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق (۲)

***************************

فدا اشکت، فدا آهت،                  فدا قبرت آقا، فدای صبرت
یعنی میشه بیاد اون روز                 که ببینم می ریزم آب رو قبرت
مرد خسته دل شکسته                  دست بسته شبیه جدش حیدر
می برندش نیمه ی شب               به زیر لب می گه مادر مادر

واویلا، واویلا ، واویلا ، یابن زهرا (۲)
غریب آقام غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق(۲)

*************************
دل مضطر ،آتـیـش در،            اشک دختر دوباره توی مدینه
زنــده کرده،  یاد مــادر                    یاد بابا یادِ شکسته سینه
واویلا، واویلا ، واویلا ، یابن زهرا (۲)
غریب آقام غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق (۲ )

تنـهـا نـشد ز زهـر ستـم آب، پـیـکـرت           یک عمـر ریخت آتش انـدوه بر سـرت

هـر روز بـود روز تــو از دود آه شب           هر لحظه ریخت خون دل از دیدۀ ترت

چـشـمـت ز دور بـود به ذریّــۀ رسـول           بـردنـد ســوی مقــتـلـشـان از بـرابـرت

آن شب که شعله گشت ز کاشانه ات بلند           یـاد آمـد از شـکـستـن پـهـلـوی مـادرت

بردند دست بسته تو را چون علی، ولی           سیـلی نخـورد پـشت در خـانه همسرت

خصمت نگاه داشت سه ساعت به روی پا           دیگر نبـود بسـتـه دو بـازوی خواهرت

تـیـغ ستـم سـه بار به قـتـلت کـشیده شد           دیگر نخورد چوب به لب های اطهـرت

بودند اهل بیت تو بعد از تو بس عـزیز           دیگـر اسـیـر خـصـم نگـردیـد دخـترت

این غم مرا کشد که به شهر مدینه نیست           جـز بـوسـۀ نـسـیـم به قـبــر مـطـهّـرت

غـربت نگـر که  پـشت در بسـتۀ بقـیـع           صـورت نهـد به دامـن دیـوار، زائـرت

در حـیرتم چگـونه کـفـن شد جـنـازه ات           چـیـزی نـمـانـده بـود از انـدام لاغـرت

میثم گدای توست مرانش ز کوی خویش           ای مهر ومه، دو خاک نشین سائل درت

آئـينه بـود و سنگْ دلـش را شكسته بود           گوئی به پایِ لحظـۀ مرگش نشسته بود

آن شب دلش برای زيـارت گـرفـته بود           از شوقِ وصل، بندِ دل ازهم گسسته بود

صـادق تـرين ســرودۀ ديـوان كـردگـار           از آن همه دروغ از آن شهر خسته بود

تكرار قـصۀ علـی و بند و كوچه هاست           روشن ترين دلـيل همان دست بسته بود

پـای پـيـاده در پی مـركب امـام عـشـق           انـگـار روی اسب مغـيـره نشـستـه بـود

از سـوزِ زهـر آب شد از پاي تا سـرم           با اشـك هـم قـدم شـده سـاعـات آخـرم

پايم به سوی قبله، لبم غـرق خون شده           ديگر رمـق نمـانده به اعضای پيكـرم

آه ای بقـيـع باز كن آغـوش خـويش را           مـن آخـريـن امـانت شـهــر پــيـمـبـرم

بار سفــر به دوش گـرفـتـم وَ با خـودم           يك عـالَـمـه مـصيبت و انـدوه مي‌بـرم

از غـصـه آه مي‌كـشـم و نـالـه مي‌زنـم           يا رب ببـين زمانـه چه آورده بر سرم

دشمن شبـی كه پـای بـرهـنه مرا دواند           داغ رقــيــه بــود عــيـان در بـرابــرم

آنجا به ياد كرب و بلا روضه خواندم از           طفل يتـيم و عمّۀ محـزون و مضطرم

طفلی كه ضجّه ميزد و از ترس مي‌دويد           مي‌گـفت پس كجاست عمـوی دلاورم

بقـيـع! بـاز كن آغـوش روح پـرور را           كه در بَـرت بِكِـشی ميهـمـان آخــر را

بقيع! غسل زيارت كن و ضـريح بساز           كه بـوسـه‌ها بـزنی پيـكـری مطهـر را

بقـيع! اين تـنِ رنجـور زادۀ زهـراست           بگـيــر در بـغـل آرام، يـاس پـرپـر را

بدان كه شرح غم اين غريب دشوار است          غـمی كه كـاسۀ خـون كرد ديـدۀ تر را

بميرد آنكه به اين شأن و جاه زهرش داد           كه آتشی زد و سـوزاند پای تا سـر را

شرار زهر شبی را به خـاطـرش آورد           كه ديد شـعـلـۀ بـر چـار چـوبـۀ در را

ميـان دود درِ خـانـه بــا لــگــد وا شــد           كه باز زنده كند روضه‌های مـادر را

چه ضربه‌ای كه سر و روی ميخ را خون كرد          شكست شيـشـۀ عـمـر عزيز حـيدر را

بقـيع! روضۀ شيـخ الائمّه سنگين است           ولی بـيـا كه بگـويـم از اين فـراتـر را

چه گــويم از شب و پــای برهـنـۀ آقا؟           كه زنده كرد عزای سـه ساله دختر را

گمـان نكـن كه تمـام است مقتل‌الصّادق           بـقـيـع! گـوش بـده حـرفـهـای آخـر را

به قصد كُشتنش آن شب كه تيغ بالا رفت           خـدا رسـانـد پيِ يـاري‌اش پـيـمـبـر را

همين رسول خـدا ديد شمـر ملعــون را           كه بُـرد زير گلـوی حسيـن خـنجـر را

آسمان است و زمين دور سرش می گردد           آفتاب است و قمرخاك درش می گردد

اين قد و قامت افتـاده درخت طوبـاست           اين محاسن بخدا آبـروی دين خـداست

اين حـرمخانـۀ زهـراست نسـوزانیـدش           اين حـسـيـنـيـۀ دنـيـاست نسـوزانیـدش

شعـلـه پـشت حـرم فاطـمـه زاده نـبريـد           پـسـر فــاطــمـه را پـای پــيـاده نبـريد

آی مــردم بــگــذاريــد عـــبــا بــردارد           پيرمرد است و خميده ست عصا بردارد

از مـسيـری ببـريـدش كه تمـاشـا نـشود           چشمی از اين در و همسايه به او وانشود

اصلاً اين مرد مگر پــاي دويدن دارد؟           پيرمردی كه خميده ست كشيـدن دارد؟

اين قـبـيـله هـمگی بـوی پــيـمـبر دارند           در حـسـيـنـيۀ خود روضۀ مـادر دارند

خـسـتـه و ســالخــوردۀ ايــام            ديـگـر از پا به بـسـتر افـتاده

به زمستان رسـيـده پائـيـزش            گــل يـاسـي كه پـرپـر افـتاده

******

لحـظۀ آخـر است و در بستر            گـاه بـا گـريـه گـاه با لـبخـنـد

تلخ و شيـرين تمام خاطـره‌ها            از بـرش مي‌روند و مي‌آيـنـد

******

آه از آن لحظه‌ای كه نامردی            با لگـد دربِ خانه را وا كرد

ناگـهــان در مـيــان دود آقــا            يادی از روضه‌های زهرا كرد

******

زير لب شـكـوه دارد از دنـيا            چه كسی ديده در سياهيِ شب

دست بـسـته پـيـاده پـيـری را            بــدوانــنــد در پــيِ مــركـب

از كـار غــربـتـت گــره‌ای وا نـمي‌كـند           اين شـهــر، با دل تو مــدارا نـمـي‌كـند

اين شهر، زخم بي‌كسي‌ات را؛عزيز من           جــز بـا دوای زهـر مــداوا نــمي‌كـنـد

اين شهر، درميان خودش جز همين بقـيع           يك جـای امـن بـهـر تو پــيـدا نـمي‌كند

اين شهر، شهرِ شعله وهيزم به دستهاست           با آل فــاطــمـه به جـز اين تا نـمي‌كـند

ابـنِ ربيع پـست چـه آورده بـر سـرت؟           شــرم و حـيـا ز سِنّ تو گــويـا نمي‌كند

بـالای اسـب در پـيِ خـود مي‌كشـانـدت           رحـمـی به قـامـتِ خَـمَت امّـا نمي‌كـند

بارهـا سیـنـه ســوزان مرا سـوزانـدنـد            وقت و بی وقت دل و جان مرا سوزاندند

هر شب و نیمه شب آزار دلـم میـدادند            در خـفا قـلـب پریـشان مرا سـوزانـدند

پـا بـرهـنـه برده بـودنـد مرا از حـرمم            حُـرمت پیری و عـنوان مرا سوزاندند

من به دنبال سر اَستَـرشان ذکـر به لب            سوز ذکـر لب عطشان مـرا سوزاندند

گر چه دیدند که بر کرب و بلا میگریم            بـاز هـم دیـده گـریـان مـرا سـوزانـدند

به خدا بر جگرم زهـر جـفا مرهم بود            گرچه از کـینه دل و جان مرا سوزاندند

تو غیر جود نکردی، ولی جفا کردند            چقدر خون به دلت قـوم بی حیا کردند

تو مثل فاطمه در حقشان دعـا کردی            شـبـیـه فـاطـمـه حـق تـو را ادا کردند

کشند آتش و انگار کارشان این است            درست با تو شـبـیه سـقـیـفـه تا کردند

تو را بدون عبا دست بسته می بردند            مـیـان راه نـدانـم چـه بـا شـمـا کـردند

چه بی مـلاحظه بـودنـد آن سیـه دلها            مـگـر رعـایت قـدّ خـم تو را کـردند؟

نصیب تو شده جامی ز زهر، آقا جان            چگـونـه درد غـریـبـی تو دوا کـردند

قـرار بود تو هم شـاه بی حـرم باشی             تو را گریز غزل سمت مجتبی کردند

اشک غربت به چشم های فلک            رخـت مــاتـم بـه قــامت دنـیـا

بـوی شـهــر مـدیـنـه پـیـچـیــده            بین هر کـوچه از بهشت خـدا

*******

بــوی غـربت هـمـیـشـه می آیـد            از سر قـبـر بی چـراغ کـسـی

دل تـنـگ مـدیـنــه مـی ســوزد            از تب شـعـلـه های داغ کـسی

*******

جــان عـالـم فـدای قـبــری کـه            غیر خورشید سایه بانش نیست

نه ضریـحی نه سـقـف آیـنـه ای            بر سرش غـیر آسمانش نیست

*******

دل من بـاز روضـه می خـوانـد            روضـۀ غــربـت شـقــایـق را

روضۀ حـرمت و شکـسـتن آن            روضۀ گـریه هـای صـادق را

*******

روضه ای را که باز می خواهند            پـرِ پــروانــه را بـسـوزانـنــد

اصـلا انـگـار عـادت آنهـاسـت            نیـمـه شب خانه را بـسـوزانند

*******

نه عـبـایی به روی دوشت بود            پا بـرهـنـه ز خـانـه ات بُـردند

ای محاسن سفـیـد شهر رسـول            خون دل اهل خانه ات خوردند

*******

ارث آن مــادری که در کوچه             صورتش در هجوم سیلی بود

بعد از آن ضربه سخت وا میشد            پلک هایی که شد سیاه و کبود

*******

ولــی آقــا خــیــالـتــان راحـت             بین آن کـوچه ظـلم بـاطل شد

مـعـجـر مــادر زمـیـن خـورده            بین صورت و دست حائل شد

*******

گرچه بـردند وحـشـیـانه تـو را            تـازیـانـه نـخـورد هـمـسـر تو

خـانه ات را اگر چه سـوزانـدند            زخـم خـاری نـدیـد دخـتـر تو

آتش کشد زبــانـه ز دور و بــرم خدا            خاکسـترش نشـسته به روی سرم خدا

پـور خـلـیـلم و وسـط شعـله ها اسـیـر            بـنـمـا اجـابـتی به دل مـضـطـرم خـدا

ای وای از تغافل اصحاب سینه چاک             این درد غربت است به جان میخرم خدا

دشمن غرور موی سپید مرا شکست             امـا کـسـی نـبـود شــود یــاورم خــدا

گـرچه کـسی نبـود تمـاشـا کـنـد مـرا             در فکر کوچه گردی آن خواهرم خدا

غـم های عـمه عـاقـبت انـداخـتم ز پـا            دیـدی که داغ غـربتـش آمد سـرم خدا

گـفـتـیـم با خجـالـت دل بعد بـوتـراب            معصوم دیگـری نـشود بستـه در طناب

دیدیم دست هرچه امام است بسته شد            شیعه چرا نمیرد از این شرم بی حساب

گفـتیم زهـر کین به امـامی نمی دهـند            دیـدیـم هر زمـان جـگـر دیگری کـبـاب

گفتیم شب، دگر مه نو سر برهنه نیست            دیـدیـم مــاه، پـای بـرهــنـه زنـد رکـاب

گفتیم بر سه ساله دگر زجر وغصّه نیست            دیدیم پیـر مرد شد از زجر و غصّه آب

گـفـتـیـم خـانـه را دگر آتـش نمی زنند            دیـدیم خانه سوخت دوباره در آن مذاب

آن سیل آتشین که ازآن کوچه شد شروع            تا کعـبه تا نرفـته بگـیـریـدش از شـتاب

تنها رســول اعـظـم اسـلام، با غضب            نگذاشت تا دوباره سر از خون شود خضاب

گـفـتـیـم شـیـعـه حـقّ ولـی را ادا کن            قـرن ها که دعـوتـتـان مـانـده بی جـواب

گفـتـیم دوره دورۀ غربت زدایی است            ماندیم و ماند غـربت هـر تربت خراب

سرداب و سامرا و بـقـیع تلّ خاک شد            انگـار رفـته امّـت قـالـو بـلی به خـواب

دیدیم و هیچ دم نزدیم این چه شیعگی ست            دشمن هر آنچه خواست روا داشت در نقاب

وهّابیت کمر به صف شیعه بسته است            تا در صفـوف شیعه کند طرح انشعاب

ما شـیـعـیـان صــادق آل مـحــمّــدیــم            سر خط گرفته ایم از آن مالک الـرقاب

تا کی نشـسته ایم و بگویـیم: ای دریغ            قــرآن نـاطـق است پـس پــردۀ حـجـاب

رهـبـر، سـران امّـت دین را پـیام داد            شـد در مــیــان عـالــم اسـلام، انـقـلاب

سستی به خویش راه نباید دهیم، هیچ            بـایـد کـنـیـم قــافــلــه را بـاز انــتـخـاب

از نهضت عدالت و از معنویّت است           ای شیعیان، دعای فـرج هست مستجاب

اگرچه اصل و نسب از تبار اُلفت داشت            به بی وفائی این روزگار عـادت داشت

دوباره سینۀ دریائی اش پُر از غوغاست            که بین آن همه شاگرد باز هم تنهاست

شب و سکوت و مناجات دل نوازش بود            فضای شهر پر از عطر جانمازش بود

ز سـوز اشک، تن پیـرمرد می لـرزید            وَ پا به پای تنش خاک سرد می لـرزید

نـشـانه هـا هـمـه آیـات شــام آخـر بود            که این همه به لبش ذکر وای مادر بود

سر نمـاز و دعـا بود دوره اش کردند            چقـدر مردم این قـوم پـست و نامـردند

چـقـدر ساده شـکـسـتـند خـلـوت او را            وَ زیــر پـای نـهــادنـد حــرمـت او را

دوباره داغ مـدیـنـه خـدا به خـیـر کند            امام و دشمن و کـیـنه خدا به خـیر کند

بـرو فـرشـتــه بـیــاور عـبـای آقــا را            دوبـاره جـفـت نـمـا کـفـش های آقـا را

کسی نمی دهد اینجا بها به موی سپـید            که بـاز کـار امـامی به قـتـلـگـاه کـشید

شبانه رفت و غـریـبانه تا خـدا پـر زد            از این قفس وَ از این شهر بی صفا پر زد

دوباره بـاز عـزا بین عـرش بر پا شد            امـام پـیـر هـم از بی حـرم تـرین ها شد